Morski Instytut Rybacki – Państwowy Instytut Badawczy – najstarsza placówka badań morza w Polsce

Misja: Dostarczanie niezależnej, obiektywnej i aktualnej wiedzy opartej na prowadzonych pracach naukowych i badawczo rozwojowych, wspierających zrównoważony ekonomicznie i bezpieczny dla środowiska rozwój rybołówstwa morskiego.

Wizja: Osiągnięcie statusu wiarygodnego, nowoczesnego i atrakcyjnego dla partnerów naukowych, biznesowych (w kraju i zagranicą) instytutu badawczego zajmującego się  kompleksowymi badaniami naukowymi w dziedzinie zrównoważonej eksploatacji ekosystemów morskich i wykorzystania surowców rybnych.

Misja jest realizowana poprzez następujące działania:

• opracowywanie opinii naukowych dla polskiej administracji rybackiej, Komisji Europejskiej i właściwych organizacji międzynarodowych;
• prowadzenie i promowanie badań oraz prac badawczo-rozwojowych w dziedzinie nauk rybackich, biologicznych
  i interdyscyplinarnych środowiska morskiego;
• prowadzenie i promowanie badań w zakresie technologii przetwórstwa, oceny wartości odżywczej w surowcach
  i produktach rybołówstwa oraz ekonomiki rybackiej;
• kształtowanie świadomości społecznej na temat funkcjonowania i racjonalnego eksploatowania ekosystemu morskiego, ze szczególnym uwzględnieniem zrównoważonego zarządzania rybołówstwem morskim.

Struktura organizacyjna

Działalność Instytutu

Działalność statutowa Instytutu jest finansowana przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego (MNiSW). Drugi stabilny element budżetu badawczego MIR stanowi Wieloletni Program Zbierania Danych Rybackich finansowany przez Komisję Europejską oraz Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Dodatkowe środki finansowe na badania MIR pozyskuje w ramach środków przyznawanych w drodze konkursów, w tym poprzez projekty badawcze finansowane przez MNiSW, Programy Ramowe Unii Europejskiej oraz Europejski Fundusz Rybacki.

Dopełnienie budżetu MIR stanowią usługi naukowe świadczone dla instytucji i przedsiębiorstw w kraju i zagranicą oraz przychody z własnej działalności gospodarczej.

Zasadnicze znaczenie dla prowadzenia badań naukowych przez MIR ma współpraca międzynarodowa, koordynowana przez Międzynarodową Radę Badań Morza (ICES). Drugi ważny element działalności badawczej Instytutu stanowi realizacja programu zbioru i opracowania danych rybackich w ramach Data Collection Framework (DCF) Unii Europejskiej. Jest to niezbędny element do realizacji przez Polskę Wspólnej Polityki Rybackiej UE.

Dyrektor MIR jest także członkiem EFARO (Europejskiego Stowarzyszenia Instytutów Badawczych Rybołówstwa i Akwakultury).

Do najważniejszych praktycznych osiągnięć Morskiego Instytutu Rybackiego – Państwowego Instytutu Badawczego w ostatnich latach należy opracowanie w Zakładzie Zasobów Rybackich i wdrożenie do stosowania selektywnego worka dorszowego o oczku obróconym o 90° zwanego workiem T90. Worek ten został wprowadzony rozporządzeniem Komisji Europejskiej z grudnia 2005 roku jako standardowe selektywne narzędzie do stosowania w rybołówstwie Morza Bałtyckiego.

Instytut odnosi również wiele sukcesów w zakresie działalności innowacyjnej i wdrożeniowej. W latach 2008-2015 w Zakładzie Technologii i Mechanizacji Przetwórstwa wdrożono aż 14 rozwiązań innowacyjnych. Zakład zdobywa także złote medale i nagrody na licznych targach i wystawach organizowanych zarówno w kraju (m.in. POLFISH i GASTROEXPO w Gdańsku, IWIS w Warszawie), jak i za granicą (wystawy w Brukseli, Taipei, Sewastopolu czy Moskwie).

W grudniu 2016 roku Instytut otrzymał logo „HR Excellence in Research”, znak jakości nadawany przez Komisję Europejską instytucjom, które wdrażają zasady tworzenia przyjaznych warunków pracy i rozwoju kariery naukowej oraz przejrzystych procesów rekrutacji pracowników naukowych. Przyznawanie logo jest jednym z działań Komisji Europejskiej w ramach strategii Human Resources Strategy for Researchers.

Na podstawie wyników kompleksowej oceny działalności naukowej lub badawczo-rozwojowej jednostek naukowych przeprowadzonej przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego w 2017 r., MIR-PIB uzyskał kategorię A w grupie jednostek niejednorodnych.

Kierownictwo

Rada Naukowa

Rada Naukowa jest organem stanowiącym, inicjującym, opiniodawczym i doradczym Instytutu w zakresie jego działalności statutowej oraz w sprawach rozwoju kadry naukowej i badawczo-technicznej.

Do zadań Rady Naukowej należy między innymi:

• opiniowanie kierunkowych planów tematycznych badań naukowych i prac rozwojowych oraz finansowych instytutu, a także rocznych sprawozdań dyrektora z wykonania zadań,
• opiniowanie kandydatów na stanowiska: zastępcy dyrektora do spraw naukowych, sekretarza naukowego oraz kierowników komórek organizacyjnych wskazanych w regulaminie organizacyjnym, odpowiedzialnych za prowadzenie badań naukowych.

Posiedzenie Rady Naukowej MIR

Rada Naukowa wybierana jest co 4 lata. Nie jest możliwe wymienić wszystkich uczestników Rady Naukowej Instytutu. Warto jednak wspomnieć, że na przestrzeni wielu lat działalności Instytutu członkami Rady Naukowej czy też jej przewodniczącymi byli znakomici naukowcy z różnych dziedzin i jednostek badawczych, między innymi profesor E. Grabda (WSR-Szczecin), A. Niegolewski (WSR-Szczecin), K. Pertusewicz (PAN), J. Doerfer (Politechnika Gdańska), H. Niewiadomski i Z. Sikorski z Politechniki Gdańskiej, A. Rutkowski (SGGW), R. Wojtusiak (Uniwersytet Jagielloński) i wielu innych.

W Radzie Naukowej MIR również uczestniczyli znakomici przedstawiciele administracji i przemysłu, którzy wnosili tak potrzebne spojrzenie na praktyczne ukierunkowanie badań Instytutu.
Obchody ważnych rocznic działalności Instytutu organizowane są najczęściej jako część Nadzwyczajnego Posiedzenia Rady Naukowej.

Skład Rady Naukowej Morskiego Instytutu Rybackiego – Państwowego Instytutu Badawczego – kadencja 2021-2025

Organy Rady Naukowej

Regulamin Rady Naukowej

Regulamin Rady Naukowej MIR-PIB

Strona internetowa Rady Naukowej MIR-PIB

http://www.radanaukowa.mir.gdynia.pl/

Plan badań

Plan działalności MIR-PIB na rok 2024Plan badań 2024Kierunki na lata 2023-2026

MIR w liczbach

Liczba projektów badawczych zrealizowanych w 2022 roku

Medal im. Profesora Kazimierza Demela

Medal imienia Profesora Kazimierza Demela jest wyrazem szczególnego wyróżnienia i uznania za wybitne osiągnięcia naukowe i organizacyjne w badaniach oraz w popularyzacji wiedzy o morzu w dziedzinach: biologii, ekologii i rybactwa. Nadawany jest polskim i zagranicznym osobom fizycznym oraz instytucjom i stowarzyszeniom na podstawie wniosków składanych do Kapituły w każdym czasie.

Kapitułę Medalu stanowią dotychczasowi laureaci medalu (wyłącznie osoby fizyczne) oraz przewodniczący Rady Naukowej i dyrektor Morskiego Instytutu Rybackiego – Państwowego Instytutu Badawczego. Nadane przez Kapitułę Medale wręcza dyrektor MIR-PIB w okolicznościach zapewniających uroczysty charakter tego aktu.

Medal ma kształt krążka o średnicy 90 mm. Wykonany jest z brązu posrebrzanego. Wybity został w Mennicy Państwowej w Warszawie w 1991 roku, według projektu artysty plastyka Józefa Jezierskiego.

Statut Medalu im. Profesora Kazimierza Demela jest dostępny w Morskim Instytucie Rybackim – PIB (w Sekretariacie Kapituły Medalu).

LAUREACI MEDALU im. PROFESORA KAZIMIERZA DEMELA

• Międzynarodowa Rada Badań Morza w Kopenhadze, Dania (1991)
• Wydz. Ryb.  Morskiego i Technologii Żywności Akademii Rolniczej w Szczecinie, Polska (1991)
• Prof. Krystyna Wiktor, Polska (1992)
• Prof. Eugeniusz Grabda, Polska (1992)
• Prof. Walerian Cięglewicz, Polska (1993)
• Dr Bernt Ingemar Dybern, Szwecja (1994)
• Dr Zbigniew Karnicki, Polska (1994)
• Komitet Badań Morza Polskiej Akademii Nauk, Polska (1994)
• Prof. Krzysztof Korzeniewski, Polska (1995)
• Prof. Andrzej Ropelewski, Polska (1995)
• Prof. Romuald Klekowski, Polska (1995)
• Prof. Czesław Druet, Polska (1996)
• Instytut Rybactwa Śródlądowego im. Stanisława Sakowicza w Olsztynie, Polska (1996)
• Prof. Stanisław Rakusa-Suszczewski, Polska (1996)
• Prof. Kenneth Sherman, Stany Zjednoczone (1997)
• Prof. Zbigniew Kabata, Stany Zjednoczone (1998)
• Dr h.c. Witold Klawe, Stany Zjednoczone (1998)
• Prof. Aleksander Winnicki, Polska (1999)
• Miasto Hel, Polska (1999) 
• Prof. Idzi Drzycimski, Polska (2001)
• Prof. Ludwik Żmudziński, Polska (2001)
• Prof. Krzysztof Jażdżewski, Polska (2001)
• Prof. Zdzisław Sikorski, Polska (2001)
• Prof. Jerzy Dera, Polska (2002)
• Prof. Jarl-Ove Strömberg, Szwecja (2002)
• Prof. Jan Marcin Węsławski, Polska (2003)
• Prof. Daniel Dutkiewicz, Polska (2004)
• Departament Rybołówstwa FAO/ONZ, Włochy (2005)
• Prof. Ragnar Elmgren, Szwecja (2006)
• Prof. Stanisław Massel, Polska (2006)
• Prof. Erkki Leppäkoski, Finlandia (2007)
• Prof. Marcin Pliński, Polska (2008)
• Dr Richard J. Beamish, Kanada (2008)
• Dr Andrew I. L. Payne, Wielka Brytania (2009)
• Prof. Victor Sapozhnikov, Rosja (2010)
• Prof. Bodo von Bodungen, Niemcy (2011)
• Prof. Jan Einar Thulin, Szwecja (2014)
• Prof. Anna Szaniawska, Polska (2014)
• Prof. Krzysztof Opaliński, Polska (2015)
• Prof. Tomasz Linkowski, Polska (2016)
• Docent dr Kaisa Kononen, Finlandia  (2017)
• Dr Jonathan A. Hare, Stany Zjednoczone (2018)
• Prof. Jan Horbowy (2020)
• Friedrich Wilhelm Köster (2022)
• Prof. Markus Meier (2023)

Statut Medalu im. Profesora Kazimierza Demela

Wniosek

Wniosek o nadanie medalu do Kapituły Medalu im. Profesora Kazimierza Demela przy Morskim Instytucie Rybackim – Państwowym Instytucie Badawczym można pobrać z tej strony w formacie MS Word (.doc)

Wypełniony wniosek należy przesłać na adres:

Kapituła Madalu im. Profesora Kazimierza Demela
Morski Instyt Rybacki – Państwowy Instytut Badawczy
ul. Kołłątaja 1
81-332 Gdynia

Historia

Morski Instytut Rybacki – Państwowy Instytut Badawczy jest najstarszą placówką prowadzącą badania morza i rybołówstwa w Polsce z rodowodem sięgającym okresu dwudziestolecia międzywojennego. Jego początki związane są z datą 18 czerwca 1921 r., kiedy polskie władze państwowe powołały protoplastę MIR-PIB, czyli Morskie Laboratorium Rybackie w Helu. Kolejnym istotnym wydarzeniem z tego okresu było utworzenie w Warszawie w 1928 r. stowarzyszenia Morski Instytut Rybacki, które było wspierane finansowo przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu. Prezesem zarządu wspomnianego stowarzyszenia był prof. dr Michał Siedlecki (1873-1940), wybitny zoolog z Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Ówczesny MIR wspierał finansowo i organizacyjnie rybaków i polskie rybołówstwo.

W 1931 r., decyzją Ministerstwa Rolnictwa, MLR w Helu zostało zlikwidowane, a w 1932 r. majątek po zlikwidowanym laboratorium przejęła nowo powstała placówka o nazwie Stacja Morska w Helu. Jej dyrektorem i organizatorem został dr Mieczysław Bogucki (1884-1965), przyszły profesor zoologii. Powstanie Stacji Morskiej było impulsem do rozwoju polskich morskich badań rybackich. Wkrótce powołano jej oddział rybacki w Gdyni na czele z Borysem Dixonem (1873-1955), zaś w Helu istniał oddział biologiczny, którym zarządzał Kazimierz Demel (1889-1978). Istotną datą w działalności Stacji Morskiej był rok 1938, kiedy to w grudniu tego roku przeniesiono siedzibę stacji z Helu do prężnie rozwijającej się w owym czasie Gdyni. Nowy budynek stacji wybudowano na końcu Mola Południowego (obecne Akwarium Gdyńskie).

Działalność Stacji Morskiej w Gdyni oraz stowarzyszenia Morski Instytut Rybacki przerwała II Wojna Światowa. W 1945 r. Stacja wznowiła swoje działanie w Gdyni pod nazwą Morskie Laboratorium Rybackie, nawiązując tym samym do tradycji placówki, która istniała przed 1939 r. w Helu. Warto podkreślić, że w nowym gdyńskim MLR swoje miejsce pracy znaleźli dawni pracownicy, którzy pracowali w MLR w Helu i Stacji Morskiej w Helu i Gdyni przed 1939 rokiem. Byli to m. in. Kazimierz Demel, Mieczysław Bogucki, Walerian Cięglewicz, Zygmunt Mulicki czy Władysław Mańkowski.

W 1945 r. reaktywowano w Gdyni także przedwojenne stowarzyszenie Morski Instytut Rybacki, które formalnie od 28 października 1947 r. stało się instytutem naukowym podległym pod Ministerstwo Żeglugi. Nowo utworzony MIR przejął majątek przedwojennego stowarzyszenia o tej samej nazwie, a jednym z głównych zadań Instytutu było prowadzenie prac naukowo-badawczych w zakresie rybołówstwa morskiego. 1 stycznia 1949 r. doszło do formalnego wchłonięcia MLR przez MIR w Gdyni. Główną siedzibą Instytutu aż do 1990 r. był budynek na końcu Mola Południowego, zaś w 1991 r. nową siedzibą Instytutu został budynek przy ul. H. Kołłątaja 1 w Gdyni.

Od roku 2000 MIR przeszedł pod nadzór Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, od 2015 r. do października 2020 r. podlegał Ministrowi Gospodarki Morskiej i Żeglugi Śródlądowej, kolejno Ministrowi Infrastruktury, a aktualnie nadzór ten sprawuje ponownie Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W czerwcu 2011 r. rozporządzeniem Rady Ministrów, MIR uzyskał status Państwowego Instytutu Badawczego i tym samym dołączył do elitarnego grona PIB-ów w Polsce.

Gdynia nie była i nie jest jedynym miejscem terenowej działalności w historii MIR. Krótko po zakończeniu II wojny światowej, Instytut posiadał dwie delegatury, które z czasem przekształciły się w oddziały. Jeden w Szczecinie (istniał do 1952 r.), drugi w Kołobrzegu (przekształcony w 1976 r. w pracownię terenową). W 1950 r. MIR utworzył Laboratorium Ichtiologiczne w Trzebieży podległe Oddziałowi w Kołobrzegu, które następnie w 1952 r. przeniesiono do Świnoujścia, gdzie powstał Oddział Instytutu w Świnoujściu. Oddział w Świnoujściu został w 1999 r. przemianowany na Stację Badawczą i funkcjonuje pod tą nazwą do dziś.

Od 1 maja 1954 r. do 7 kwietnia 1973 r. istniał w Tolkmicku nad Zalewem Wiślanym Doświadczalny Ośrodek Zarybieniowy Instytutu, gdzie prowadzono hodowlę ikry ryb łososiowatych, sandacza i szczupaka.

Szczególną rolę w MIR-PIB odgrywa Zakład Sortowania i Oznaczania Planktonu w Szczecinie. ZSiOP w Szczecinie powołano w 1974 r. w wyniku uzgodnień międzyrządowych realizowanych przez Morski Instytut Rybacki i National Marine Fisheries Service, North-East Laboratory w Woods Hole (USA). Początkowo działał na rzecz amerykańskich placówek naukowych i był przez nie finansowany. Obecnie oferuje usługi związane z identyfikacją taksonomiczną różnorodnych prób planktonowych oraz opracowaniem struktury wielkościowej i biologicznej. Głównymi zleceniodawcami Zakładu są laboratoria i instytuty z USA (NOAA-NMFS), Kanady, Danii, Szwecji, Holandii.

Do struktur Morskiego Instytutu Rybackiego – Państwowego Instytutu Badawczego należy także Akwarium Gdyńskie, które zostało otwarte 23 czerwca 1971 r. z okazji obchodów 50-lecia istnienia Morskiego Instytutu Rybackiego w budynku Instytutu, pierwotnie nosiło nazwę Muzeum Oceanograficzne i Akwarium Morskie, w lipcu 2003 r. zmieniono jego nazwę na obecną.
Jest to nowoczesny ogród zoologiczny, w którym podziwiać można ponad 1400  zwierząt wodnych i wodnolądowych należących do około 200 gatunków z najróżniejszych zakątków kuli ziemskiej.

Do największych atrakcji należy zachwycająca feerią barw rafa koralowa oraz takie okazy jak rekiny przydenne, piranie czerwone, płaszczki słodkowodne, najmniejszy krokodyl świata – krokodyl krótkopyski oraz najcięższe węże świata – anakondy zielone.

Ważnym elementem aktywności Akwarium Gdyńskiego MIR-PIB jest również działalność edukacyjna, której celem jest szerzenie wiedzy z zakresu biologii i ekologii morza oraz ochrony środowiska.

Więcej o historii MIR na stronie: https://mir.gdynia.pl/100-lecie-mir/

Dyrektorzy Morskiego Instytutu Rybackiego

Prof. dr hab.
Teofil Dabrowski
1967-1969

Dr Ryszard Maj
1969-1979

Prof. dr hab. inż.
Bohdan Draganik
1979-1984

Prof. dr hab.
Andrzej Ropelewski
1984-1987

Dr inż.
Zbigniew Karnicki
1988-1993

Prof. dr inż.
Daniel Dutkiewicz
p.o. Dyrektora 1988 i 1998-2000

Prof. dr hab.
Zygmunt Polański
1993-1998

Prof. dr hab.
Tomasz Linkowski
2000-2015

Dr Emil Kuzebski
2015-2018

Profesorowie MIR

Prof. dr Kazimierz Demel (1889-1978) – absolwent Uniwersytetu Genewskiego (1911). W 1923 roku podjął pracę w Morskim Laboratorium Rybackim w Helu, a w 1925 roku objął jego kierownictwo. W 1932 roku na bazie Morskiego Laboratorium Rybackiego utworzono Stację Morską w Helu, w której K. Demel kierował Działem Biologicznym. Funkcje tę pełnił również po przeniesieniu Stacji Morskiej do Gdyni w 1938 roku. Po zakończeniu działań wojennych na terenie Gdyni w kwietniu 1945 roku wraz z pozostałymi pracownikami Stacji rozpoczął odbudowę Stacji Morskiej, a właściwie Morskiego Laboratorium Rybackiego, bo do tej dawnej nazwy powrócono po wojnie. Tytuł profesora otrzymał w 1957 roku. Oprócz pracy w Morskim Instytucie Rybackim, K. Demel prowadził szeroką działalność dydaktyczną. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. Wykładał w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, a także Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie. Po przejściu na emeryturę w 1960 roku zajmował się pisaniem książek i podręczników. Był niekwestionowanym pionierem polskich badań na morzu i twórcą polskiej oceanografii biologicznej. Pochowany został w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.

Prof. dr hab. Mieczysław Bogucki (1884-1965) – kierownik Stacji Morskiej w Helu (1932-1939) oraz Morskiego Laboratorium Rybackiego (1945-1949). Doktoryzował się w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1916 roku. Studiował również w paryskiej Sorbonie, specjalizował się w morskich stacjach zoologicznych. Habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, a tytuł profesora otrzymał w 1959 roku. Po połączeniu Morskiego Laboratorium Rybackiego z Morskim Instytutem Rybackim w 1949 roku, objął kierownictwo największego działu w Instytucie, Działu Ichtiologii. W 1951 roku został ze względów politycznych zmuszony do odejścia z Instytutu i przeniósł się do Instytutu Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego w Łodzi.

Prof. dr Piotr Trzęsiński (1906-1968) – absolwent chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie (1936), doktoryzował się w grudniu 1945 roku na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując stopień doktora nauk chemicznych. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, zaś we wrześniu 1965 roku profesora zwyczajnego nauk chemicznych. W Morskim Laboratorium Rybackim pracował od maja 1946 roku, następnie był kierownikiem Zakładu Technologii Rybnej MIR. Wykładał na Wydziale Farmacji Akademii Medycznej, Politechnice Gdańskiej. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Jego działalność naukowa skupiała się wokół tematyki przetwórstwa rybnego, szczególnie chemicznych właściwości surowca rybnego oraz wykorzystania rybnych surowców odpadowych.

Prof. dr Zygmunt Mulicki (1908-1965) – absolwent Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1935). Po studiach rozpoczął pracę w Stacji Morskiej jako asystent w Dziale Ichtiologicznym, po wojnie w 1945 roku znalazł zatrudnienie w Morskim Laboratorium Rybackim, następnie w Morskim Instytucie Rybackim jako kierownik Wydziału Ichtiologii Stosowanej. Doktoryzował się w 1946 roku na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując stopień doktora filozofii z zakresu zoologii i anatomii porównawczej. W 1954 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Jego zainteresowania naukowe skupiały się wokół rybołówstwa morskiego, metod badań ichtiologicznych oraz ekologii Bałtyku. W 1961 roku z powodu choroby musiał wycofać się z życia naukowego.

 Prof. dr Walerian Cięglewicz (1909-1996) – absolwent Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1928-1933), doktoryzował się w 1946 roku na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie z zakresu zoologii i anatomii porównawczej. W 1954 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, następnie w 1964 tytuł profesora zwyczajnego. Od 1935 roku był młodszym asystentem Oddziału Rybackiego Stacji Morskiej w Helu. Po wojnie pracował w Morskim Laboratorium Rybackim, gdzie objął kierownictwo Działu Technologii Rybnej, następnie od 1949 roku w Morskim Instytucie Rybackim. W latach 1949-1956 był zastępcą dyrektora ds. naukowych MIR, później pracownikiem naukowym Zakładu Ichtiologii. Miał ogromne zasługi na polu współpracy międzynarodowej. Od 1956 roku był delegatem do Międzynarodowej Rady Badań Morza. Wybrany najpierw wiceprezydentem (1966-1969), a następnie jako pierwszy i jedyny do tej pory Polak objął stanowisko prezydenta tej organizacji (1969-1972). Od 1973 roku przewodniczył Międzyresortowej Komisji Badania i Wykorzystania Zasobów Mórz i Oceanów. Zasłużony dydaktyk, kierownik Zakładu Biologii Ryb Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, następnie od 1967 roku WSR w Szczecinie. Związany również z Wyższą Szkołą Ekonomiczną w Sopocie, Politechniką Gdańską oraz Zakładem Oceanografii Biologicznej Uniwersytetu Gdańskiego. Był pionierem w zakresie technologii przetwórstwa rybnego oraz wybitnym ichtiologiem.

Prof. dr Władysław Mańkowski (1910-1978) – absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1929-1935). W 1936 roku rozpoczął pracę w Stacji Morskiej w Helu jako asystent-zooplanktonolog. Po wojnie związany z Morskim Instytutem Rybackim. Dysertację obronił na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego (1946). Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1954 roku, a profesora zwyczajnego w 1961 roku. Przez wiele lat był kierownikiem początkowo Zakładu Ichtiologii, a następnie Zakładu Oceanografii oraz zastępcą dyrektora ds. naukowych MIR. Członek Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego. Wykładał na Wydziale Rybackim Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, a następnie w Szczecinie. Był pierwszym dyrektorem Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego. Jego zainteresowania naukowe skupiały się na biologii i ekologii morza, głównie dotyczyły zooplanktonu, ichtioplanktonu, produkcji pierwotnej Bałtyku.

Prof. dr inż. Feliks Chrzan (1911-1985) – absolwent Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1938). Przed wybuchem II wojny światowej odbył praktykę w Oddziale Rybackim Stacji Morskiej w Gdyni (1937). Związany z Morskim Laboratorium Rybackim od 1 października 1945 roku, następnie z Morskim Instytutem Rybackim. Krótko po wojnie wyróżnił się przy rewindykacji z Niemiec części zbiorów bibliotecznych dawnej Stacji Morskiej. Od 1949 roku pracował w Laboratorium Ichtiologicznym w Trzebieży. W 1951 roku obronił pracę doktorską na temat biologii dorsza Zatoki Gdańskiej. Nominację na profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1954 roku, zaś w 1965 tytuł profesora zwyczajnego. Kierował Zakładem Ichtiologii MIR. Wykładał w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie, Politechnice Gdańskiej, Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Uniwersytecie Gdańskim. Jego zainteresowania badawcze koncentrowały się na biologii ryb łososiowatych oraz narzędziach i technikach połowów.

Prof. dr hab. Teofil Dąbrowski (1913-1981) – w latach 1935-1939 studiował na Wydziale Chemii Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, jednak wybuch wojny spowodował, że tytuł magistra uzyskał na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1946). Dysertację z zakresu chemii obronił na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego w 1949 roku. Habilitował się na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii UMK w Toruniu w 1961 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1968 roku. Związany z Zakładem Chemii Nieorganicznej Politechniki Gdańskiej, Zakładem Chemii Ogólnej Akademii Medycznej. W latach 1962-1968 kierownik Katedry Przetwórstwa Rybnego oraz Prodziekan Studium Zaocznego Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie. W latach 1966-1969 dyrektor MIR. Jego zainteresowania naukowe skupiały się na technologii przemysłu rybnego. Po zakończenia pracy w MIR kierował Zakładem Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego Politechniki Gdańskiej.

Prof. dr Józef Popiel (1923-1995) – absolwent studiów rolniczych w Krakowie (1947). W tym samym roku rozpoczął pracę w Morskim Laboratoriom Rybackim w Gdyni, początkowo jako wolontariusz, a w 1948 roku został zatrudniony na stałe. Był pionierem w badaniach rybackich na statkach przemysłowych na Bałtyku i Morzu Północnym. Tytuł profesora otrzymał w 1968 roku. Specjalizował się w szeroko pojętej ichtiologii rybackiej, którą wykładał zarówno na kursach dla rybaków jak i studentów Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, a następnie w Szczecinie. Jego wykłady cieszyły się wielką popularnością. Szczególnie ważne są jego prace dotyczące różnych stad śledzi. W Instytucie przez wiele lat pełnił funkcję kierownika Zakładu Ichtiologii. Wieloletni delegat Polski do Międzynarodowej Rady Badań Morza, a w latach 1979-1982 wiceprzewodniczący tej organizacji. Uznany ekspert reprezentujący Polskę na forach regionalnych organizacji rybackich Atlantyku Północnego, takich jak ICNAF i NEAFC. Promotor kilkunastu rozpraw doktorskich.

Prof. dr hab. Józef Wiktor (1923-2000) – absolwent Uniwersytetu Poznańskiego (1949). W Morskim Instytucie Rybackim został zatrudniony 1 października 1949 roku w laboratorium ichtiologicznym w Trzebieży, a następnie w oddziale MIR w Świnoujściu jako jego kierownik. Wraz z kierowanym przez siebie zespołem stworzył podstawy racjonalnej gospodarki rybackiej na Zalewie Szczecińskim i Zatoce Pomorskiej. Tytuł profesora otrzymał w 1975 roku. W 1971 roku przeniesiony do MIR w Gdyni, gdzie prowadził pionierskie badania w dziedzinie akwakultury morskiej. W 1996 roku przeszedł na emeryturę.

Prof. dr hab. Andrzej Ropelewski (1923-2012) – absolwent prawa na Uniwersytecie Warszawskim (1949), w 1960 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. Habilitował się w Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie w 1967 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1974 roku. Wieloletni pracownik MIR, zatrudniony w MIR od 1949 roku. Od 1954 roku kierownik Ośrodka Dokumentacji Naukowo-Technicznej, kierownik wielu programów badawczych Instytutu, zastępca dyrektora ds. naukowych od 1967 roku, następnie w latach 1984-1987 dyrektor MIR. W latach 1962-1970 delegat do Międzynarodowej Rady Badań Morza, członek Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk. Bogaty dorobek naukowy prof. Ropelewskiego obejmuje tematykę związaną z historią rozwoju polskiego rybołówstwa oraz osiągnięciami w dziedzinie organizacji działalności naukowowo-badawczej w branży rybnej. Uzupełnieniem zainteresowań naukowych są publikacje i wspomnienia z zakresu działalności Armii Krajowej podczas II wojny światowej, w których to akcjach aktywnie uczestniczył. Jest niekwestionowanym autorytetem w zakresie historii polskiego rybołówstwa i Morskiego Instytutu Rybackiego. Na emeryturze od 1990 roku.

Prof. dr hab. inż. Janusz Zaucha (ur. 1926) – absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej (1951), stopień naukowy doktora nauk przyrodniczych uzyskał w 1969 r. na Wydziale Rybactwa Morskiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Szczecinie na podstawie dysertacji „Wpływ różnego rodzaju jader pławnicowych na skład połowów śledzia, jakość surowca i czasochłonność eksploatacyjną przy połowach na Morzu Północnym”.  Habilitował się w 1976 r. na Wydziale Rybactwa Morskiego i Technologii Żywności Akademii Rolniczej w Szczecinie na podstawie pracy „Porównanie właściwości techniczno-eksploatacyjnych włoków pelagicznych stosowanych na statkach B-23 oraz wpływu koloru na ich wydajność połowową”, zaś w 1987 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego nauk przyrodniczych. Związany z MIR w latach 1953-1997. Wieloletni kierownik Zakładu Techniki Rybackiej, Pracowni Materiałoznawstwa Rybackiego i Pracowni Narzędzi Połowu.

Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 260 publikacji, w tym ponad 50 oryginalnych prac naukowych. Jego zainteresowania badawcze skupiają się na eksploatacji, selektywności i konserwacji narzędzi połowowych w rybołówstwie. Początkowo prowadził badania z zakresu konserwacji materiałów sieciowych z włókien naturalnych, następnie badania z zakresu właściwości fizycznych oraz eksploatacyjnych włókien syntetycznych, aby ostatecznie zająć się zagadnieniami na styku materiałoznawstwa rybackiego i eksploatacji sprzętu połowowego ze szczególnym uwzględnieniem doboru i przedłużenia żywotności materiałów w różnego rodzaju narzędziach połowowych. Jest autorem 20 patentów i kilku norm państwowych. Opracował m. in. stawny niewód śledziowy. Zajmował się także problematyką spadku selektywności net i worków dorszowych eksploatowanych na łowiskach bałtyckich.

Prof. dr hab. Zygmunt Polański (ur. 1929) – absolwent ekonomii Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie (1956), doktoryzował się na tej samej uczelni w 1964 roku, uzyskując tytuł doktora nauk ekonomicznych. Habilitował się na Wydziale Rybackim Akademii Rolniczej w Szczecinie w 1974 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych uzyskał w 1980 roku. Zatrudniony w MIR w latach 1953-1959, następnie od 1962 do 2001 roku ponownie w MIR. Od 1970 roku był kierownikiem Zakładu Ekonomiki, następnie w latach 1993-1998 dyrektorem MIR. Ekspert i konsultant węzłowych zagadnień morskiego przemysłu rybnego, twórca opracowań dotyczących portów rybackich i rozwoju floty rybackiej. W latach 1965-1975 prowadził prace prognostyczne, tworząc podstawy naukowe rozwoju rybołówstwa. Jego dorobek naukowy obejmuje zagadnienia ekonomiki przemysłu rybnego (m. in. ocena efektywności branży rybnej, badania nad strukturą cen ryb). Jest autorem metody oceny ekonomicznej pracy floty w warunkach eksploatacji odległych łowisk oceanicznych. Od 1999 roku na emeryturze.

Prof. dr inż. Daniel Dutkiewicz (ur. 1936) – absolwent Wydziału Mechanicznego Moskiewskiego Technicznego Instytutu Przemysłu Rybnego i Gospodarki (1954-1959). Zatrudniony w Morskim Instytucie Rybackim od 1 września 1959 roku w Zakładzie Technologii Rybnej na stanowisku asystenta. Doktoryzował się na Wydziale Rybackim WSR w Szczecinie w 1967 roku. Tytuł profesora nadzwyczajnego nauk przyrodniczych uzyskał w 1985 roku. Jest pionierem badań w dziedzinie mechanizacji przetwórstwa rybnego w Polsce. Autor wielu patentów. Wieloletni kierownik Zakładu Mechanizacji Przetwórstwa Rybnego w MIR. Zastępca dyrektora Instytutu, a także pełniący obowiązki dyrektora w roku 1988 i w latach 1999-2000. Wykładowca w Wyższej Szkole Rolniczej w Szczecinie, Politechnice Gdańskiej. Pozostając od 2006 roku na emeryturze, aktywnie działa na Politechnice Koszalińskiej.

Prof. dr hab. inż. Bohdan Draganik (1937-2018) – absolwent Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie (1958). Zatrudniony w Morskim Instytucie Rybackim od 1965 roku. Specjalizował się w ekologii ryb, a także zagadnieniach dynamiki populacji gatunków ryb przemysłowych. Pełnił funkcję sekretarza wykonawczego Międzynarodowej Komisji Rybołówstwa Południowo-Wschodniego Atlantyku z siedzibą w Madrycie. Habilitował się na Wydziale Rybactwa Morskiego Akademii Rolniczej w Szczecinie w 1975 roku, tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1986 roku. W latach 1979-1984 pełnił funkcje dyrektora Instytutu. 

Prof. dr hab. Józef Sosiński (1937-2016) – absolwent Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie (1961). Stopień doktora uzyskał w 1971 roku, a doktora habilitowanego w zakresie ichtiologii w 1983 roku na Wydziale Rybactwa Morskiego i Technologii Żywności Akademii Rolniczej w Szczecinie. Po studiach odbył staż zawodowy w przedsiębiorstwach rybołówstwa morskiego. Tytuł profesora otrzymał w 1999 roku. Od 1964 roku do przejścia na emeryturę w 2005 roku był pracownikiem MIR w Gdyni, pełniąc funkcje kierownika kolejno kilku pracowni, które zajmowały się oceną bazy surowcowej dla rybołówstwa dalekomorskiego. Uczestniczył w wielu rejsach na statkach naukowo-badawczych i rybackich w różnych rejonach Atlantyku, Oceanu Indyjskiego i Antarktyki, w tym również jako organizator i kierownik ekspedycji. Jego dorobek naukowy dotyczy przede wszystkim biologii ryb użytkowych, oceny ich zasobów i możliwości połowowych. Badania poza walorami naukowymi miały duże znaczenie praktyczne. Wieloletni członek Komitetu Badań Morza PAN, Komitetu Badań Polarnych PAN. Od 2005 roku na emeryturze.

Prof. dr hab. inż. Piotr Bykowski (ur. 1939) – absolwent Wydziału Chemii Spożywczej Politechniki Gdańskiej, wiedzę praktyczną o rybołówstwie zdobył pływając na trawlerach gdyńskiego Dalmoru. Doktorat obronił na Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej. Tytuł profesora otrzymał w 1997 roku. W latach 1974-1978 był zastępcą dyrektora Centralnego Laboratorium Przemysłu Rybnego w Gdyni. Od 1978 roku przez 30 lat był kierownikiem Zakładu Technologii Rybnej w Morskim Instytucie Rybackim w Gdyni. Wieloletni wiceprezes Polskiego Stowarzyszenia Przetwórców Ryb. Obecnie na emeryturze. Wykłada w Akademii Morskiej w Gdyni.

Prof. dr hab. Jan Horbowy (ur. 1953) – absolwent Wydziału Matematyki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu (1977). Zatrudniony w Morskim Instytucie Rybackim tego samego roku. Pracę doktorską obronił w MIR w 1986 roku, habilitował się na Akademii Rolniczej w Szczecinie w 1993 roku, a tytuł naukowy profesora otrzymał w 2001 roku. Jest uznanym ekspertem w dziedzinie wykorzystania modeli matematycznych do określania dynamiki populacji stad ryb oraz gospodarowania zasobami. Zwraca szczególną uwagę na oddziaływania międzygatunkowe. Jest autorem kilkudziesięciu oryginalnych prac naukowych, w tym kilkunastu w prestiżowych pismach z listy filadelfijskiej. Napisał we współautorstwie kilka monografii lub rozdziałów w monografiach. Wypromował 3 doktorów. Od 1999 roku kieruje Zakładem Zasobów Rybackich. Aktywnie uczestniczy w pracach grup roboczych i komitetów doradczych Międzynarodowej Rady Badań Morza, wielokrotnie jako przewodniczący grup.

Prof. dr hab. Ryszard Jerzy Kornijów – absolwent biologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (1979), w 1986 r. w Instytucie Ekologii PAN uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych na podstawie dysertacji „Fauna naroślinna elodeidów dwu jezior o różnej trofii”, zaś w 1997 r. Wydział Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu nadał mu stopień doktora habilitowanego nauk biologicznych w zakresie biologii na podstawie rozprawy „Znaczenie bezkręgowców jako konsumentów zielenic nitkowatych i moczarki w litoralu jeziornym”. Tytuł profesora nauk biologicznych otrzymał w 2003 r.

Jego główne kierunki badań to interakcje wewnątrz sieci pokarmowych w ekosystemach wodnych, ze szczególnym uwzględnieniem roli makrofitów, bentosu i ryb, rekultywacja ekosystemów wodnych, rekonstrukcja historii jezior w oparciu o techniki paleolimnologiczne, ekologia gatunków inwazyjnych.

Stażysta i stypendysta takich ośrodków naukowych jak: Institute of Ecosystem Studies w Millbrook (USA), University of Liverpool (Anglia), Centre for Limnology w Nieuwersluis (Holandia). Członek m. in. International Society of Applied and Theoretical Limnology, Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego, Komitetu Ekologii PAN, Rady Naukowej MIR-PIB, członek rad redakcyjnych „Limnological Review” oraz „Oceanological and Hydrobiological Studies”, ekspert ONZ ds. bioróżnorodności, przedstawiciel Polski do SEFS (European Federation of Freshwater Sciences).

Prof. dr hab. inż. Andrzej Marek Dowgiałło – absolwent Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej (1973), w 1990 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie dysertacji „Surowcowe i konstrukcyjne czynniki wyznaczające parametry technologiczne odskorupiania kryla metodą rolkowo-szczelinową”, zaś w 2004 r. Rada Wydziału Inżynierii Produkcji Akademii Rolniczej w Lublinie nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie inżynierii rolniczej na podstawie rozprawy „Siły cięcia w obróbce ryb”. Tytuł naukowy profesora nauk rolniczych uzyskał w 2013 r.

Jego zainteresowania naukowe skupiają się wokół nowoczesnych metod technologii i mechanizacji przetwarzania surowców morskich. Jego badania charakteryzują się wysokim walorem praktycznym i wdrożeniami w przemyśle rybnym. Jest on autorem m. in. wielu prototypów maszyn do obróbki ryb i innych zasobów morza (kryl, kalmary), które przyniosły mu medale i wyróżnienia na międzynarodowych i krajowych wystawach i konkursach. Jest także autorem i współautorem licznych patentów i zgłoszeń patentowych z dziedziny przetwórstwa rybnego, zarówno w zakresie obróbki ryb, jak i sposobu wytwarzania pasz dla ryb.

Prof. dr hab. Henryka Dąbrowska – absolwentka Wydziału Ochrony Wód i Rybactwa Śródlądowego Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. W 1981 uzyskała stopień doktora nauk przyrodniczych na podstawie dysertacji „Badania nad zastosowaniem dodatków aminokwasów syntetycznych do mieszanek paszowych przeznaczonych dla pstrąga tęczowego”.  W 2003 uzyskała stopień doktora habilitowanego nauk rolniczych w zakresie rybactwa – toksykologii środowiska Wydziału Ochrony Środowiska i Rybactwa UWM w Olsztynie na podstawie rozprawy „Polichlorowane bifenyle (PCBs): Bioakumulacja w rybach i indukcja cytochromu P4501A”. W 2014 otrzymała tytuł naukowy profesora nauk rolniczych.

Posiada wieloletnie doświadczenie naukowo-badawcze w dziedzinie rybactwa i toksykologii środowiska. Tematyka badań obejmuje zagadnienia bioakumulacji i biomonitoringu trwałych zanieczyszczeń organicznych w ekosystemach wodnych ze szczególnym uwzględnieniem ryb i osadów dennych, jak i oddziaływanie biologiczne zanieczyszczeń na organizm ryb oraz zastosowanie biomarkerów w monitoringu i ocenie jakości środowiska wodnego. Była członkiem Grupy Roboczej ds. Monitoringu i Oceny Stanu Ekosystemu Morza Bałtyckiego (SGEH) przy Międzynarodowej Radzie Badań Morza (ICES). Od 1990 jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Toksykologii i Chemii Środowiska (SETAC). Była zatrudniona m. in. jako adiunkt w Instytucie Ichtiobiologii i Rybactwa Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie, jako samodzielny pracownik naukowy na Uniwersytecie Stanowym w Ohio (College of Biological Sciences), jako profesor nadzwyczajny na Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego oraz w Międzynarodowym Centrum Ekologii Polskiej Akademii Nauk w Łodzi. Od 2007 r. związana jest z Zakładem Chemii Żywności i Środowiska MIR-PIB.

Prof. dr hab. Tomasz Bernard Linkowski – absolwent Wydziału Rybactwa Morskiego, Wyższej Szkoły Rolniczej w Szczecinie (1972), stopień doktora nauk przyrodniczych uzyskał w MIR w 1980 r. na podstawie dysertacji „Ryby z rodziny Myctophidae Morza Scotia i Cieśniny Drake’a”. W 1998 roku, na podstawie przeprowadzonego kolokwium habilitacyjnego i rozprawy „Zmienność morfologiczna, systematyka i specjacja grupy Ceratoscopelus townsedi – C. warmingii (Osteichthyes: Myctophidae) w świetle badań morfologii i mikrostruktury otolitów” Rada Wydziału Biologii, Geografii i Oceanologii Uniwersytetu Gdańskiego nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk biologicznych w zakresie biologii – ichtiologii. Tytuł naukowy profesora nauk biologicznych otrzymał w 2014 r.

Jego zainteresowania naukowe skupiały się początkowo na badaniach ichtiofauny antarktycznej oraz rybach mezopelagicznych, a następnie na badaniach mikrostruktury otolitów i mechanizmach rekrutacji ryb bałtyckich, włącznie z czynnikami, które mogą mieć kluczowy wpływ na te procesy – warunki fizyczne i biologiczne, takie jak m.in. zasoby pokarmu (planktonu) dostępnego dla wczesnych stadiów rozwojowych. Prekursor wykorzystania w Polsce mikrostruktury otolitów w badaniach nad procesami rekrutacyjnymi ryb.

Wielokrotny stażysta i stypendysta renomowanych amerykańskich ośrodków naukowych,  m. in. Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI), Museum of Comparative Zoology (MCZ) Uniwersytetu Harwardzkiego w Bostonie i Uniwersytet Hawajski w Honolulu. Od 2003 r. członek Komitetów Ekologii oraz Badań Morza PAN, wieloletni członek Rady Naukowej MIR-PIB, a także RN Instytutu Oceanologii PAN. W latach 2000-2003 wiceprezydent Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES), od 2004 do 2015 r. członek European Fisheries and Aquaculture Research Organisation (EFARO), zaś w latach 2006-2008, 2014-2016 członek zarządu EFARO, członek Rady Głównej Instytutów Badawczych przez okres VIII kadencji (do r. 2016).

Prof. dr hab. Magdalena Maria Podolska – absolwentka Wydziału Biologii Uniwersytetu Gdańskiego. Stopień doktora nauk biologicznych uzyskała w roku 1996; w roku 2010  Rada  Wydziału Biologii Uniwersytetu Gdańskiego nadała Jej stopień  doktora  habilitowanego nauk biologicznych, na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. „Larwy Anisakis simplex w śledziach bałtyckich jako organizmy wskaźnikowe w badaniach biologicznych i rybackich”.  Tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych uzyskała w roku 2021.

Jej zainteresowania  naukowe dotyczą chorób i infekcji pasożytniczych ryb bałtyckich i obejmują dwa główne aspekty wykorzystania pasożytów jako bioindykatorów: w badaniach biologicznych i ekotoksykologicznych jako wskaźników do oceny stanu środowiska morskiego oraz  do oceny stanu zasobów jako wskaźników migracji ryb. Istotny element jej działalności badawczej stanowią kwestie związane z bezpieczeństwem żywności pochodzenia morskiego. Choroby i infekcje pasożytnicze ryb stanowią problem dla rybaków i przetwórców oraz zagrożenie dla zdrowia konsumentów a jednym z celów badań jest wykazanie wpływu szeregu czynników na dynamikę infekcji pasożytniczej oraz ocena ryzyka obecności patogenów w rybach poławianych w Polskich Obszarach Morskich Bałtyku. W swoich badaniach wykorzystuje wiedzę i metodykę z różnych specjalności naukowych a interdyscyplinarny charakter tych badań pozwala na powiązanie wielu różnych aspektów biologicznych, ekologicznych i rybackich. Jest autorką i współautorką kilkudziesięciu artykułów naukowych, których większość została opublikowana w prestiżowych czasopismach o zasięgu międzynarodowym. Aktywnie uczestniczy w pracach grup eksperckich Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES), jest członkiem European Association of Fish Pathologists, Komitetu Badań Morza PAN oraz Rady Naukowej MIR-PIB, w ramach której pełni funkcję Rzecznika Dyscyplinarnego MIR-PIB.

Statki MIR

Morskie badania rybackie bez statków badawczych nie są w praktyce możliwe. Już od samego początku funkcjonowania Morskiego Laboratorium Rybackiego w Helu wiadomo było, że dla realizacji statutowych celów Laboratorium niezbędny jest statek badawczy. Oczywiście, nie wyklucza to zbioru danych rybackich na statkach rybackich, jednak wielu zagadnień, szczególnie dotyczących środowiska, bez statku badawczego zrealizować się nie da.

W początkowym okresie Morskie Laboratorium Badawcze w Helu korzystało ze statków Morskiego Urzędu Rybackiego. Były to jednostki „Tryton” i „Gazda”. Pełną listę statków badawczych Instytutu wraz z ich szczegółowym opisem znajdzie Czytelnik w książce Wiesława Bladego „Polska flota rybacka w larach 1921-2001” wydanej przez Morski Instytut Rybacki w 2002 roku.

Pierwszym statkiem badawczym pracującym dla polskiego rybołówstwa morskiego według A. Ropelewskiego był kuter żaglowo-motorowy „ZORZA”, wykorzystywany przez Morskie Laboratorium Rybackie w latach 1927-1931. Niestety, nie zachowało się zdjęcie tej jednostki.

Statki historyczne

„EWA” – kuter żaglowo-motorowy, w latach 1929-1939 w służbie MIR, nadal pływa jako jacht pod nazwą „Norda”, a jego niezmiernie ciekawą historię można znaleźć w wyżej wymienionej książce W. Bladego.

Więcej

„MEDUZA” – motorówka, w latach 1936-1950 wykorzystywana do badań przybrzeżnych.

„EWA II” – kuter rybacki, wykorzystywany przez Morskie Laboratorium Rybackie (późniejszy MIR) w latach 1946-1967.

Więcej

„MICHAŁ SIEDLECKI” – kuter, w okresie od 1948 do 1956 pierwsza jednostka badawcza do badań otwartych wód Morza Bałtyckiego.
Więcej

„STYNKA” – motorówka, w latach 1950-1975 służyła do badań wód Zalewu Szczecińskiego prowadzonych przez oddział MIR w Świnoujściu.

„MICHAŁ SIEDLECKI II” – kuter typu B-25s, w latach 1956-1968 zastąpił swojego poprzednika i służył do badań rybackich poza strefa przybrzeżną.
Więcej

„SIEJA” – kuter, w latach 1952-1956 wykorzystywany przez Oddział MIR w Świnoujściu do badań Zatoki Pomorskiej i Zalewu Szczecińskiego.

„BIRKUT” – lugrotrawler typu B-11, w latach 1953-1982 wykorzystywany w badaniach biologicznych i oceanograficznych na Bałtyku, Morzu Północnym a nawet wodach północno-zachodniej Afryki.
Więcej

„TOL 60” – łódź żakowa, od 1954 roku do połowy lat 60. wykorzystywana do badań sprzętu rybackiego w bazie terenowej MIR w Tolkmicku.

„ŚWI 29” – łódź rybacka, w latach 1957-1963 wykorzystywana do badań rybackich na Zalewie Szczecińskim.

„GDY 5’’ – łódź drewniana, w latach 1961-1963 wykorzystywana do badań hydrologicznych i ichtiologicznych w przybrzeżnej strefie Zatoki Gdańskiej.

„WIECZNO” – trawler burtowy typu B-20, w latach 1966-1989 wielce zasłużony w badaniach polsko-amerykańskich na północno-zachodnim Atlantyku oraz w połowach dużych ryb pelagicznych w centralnym Atlantyku.

„DOKTOR LUBECKI” – statek badawczy, w latach 1968-1988 wykorzystywany do badań biologiczno-rybackich, hydrologicznych i techniki połowów na Morzu Bałtyckim i Północnym.

Więcej

„PROFESOR SIEDLECKI” – największy ze statków badawczych MIR i w swoim czasie jeden z najbardziej nowoczesnych na świecie. W latach 1972-1992 był wykorzystywany do badań oceanicznych, szczególnie w rejonie Antarktyki.

„PROFESOR BOGUCKI” – oceaniczny statek przemysłowo-badawczy typu B-417. W latach 1977-1982 brał udział w trzeciej i czwartej ekspedycji antarktycznej, pływał na Morzu Norweskim i wodach południowo-wschodniego Pacyfiku. Po zakończeniu działalności w MIR przekazany do PPDiUR Dalmor w Gdyni i wykorzystywany jako statek rybacki.

Statki obecnie eksploatowane

„STYNKA II” – łódź motorowa, w 1975 roku zastąpiła swą poprzedniczkę STYNKĘ i podobnie jak ona jest wykorzystywana do badań rybackich Zatoki Pomorskiej i Zalewu Szczecińskiego.

„BALTICA” – statek badawczy typu BSB-40, wodowany w 1992. Od 1993 roku wykorzystywany w rejsach naukowo-badawczych MIR i Oddziału Morskiego Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w Gdyni.

„ŁM MIR 2” – łódź motorowa, od 1997 roku do chwili obecnej wykorzystywana do badań Zalewu Wiślanego.