Profesor dr hab. inż. Włodzimierz Załachowski (✝ 08.10.2025 r.)
Urodził się 30 marca 1936 r. w Trzemesznie. Wykształcenie odebrał w Poznaniu, gdzie w 1949 roku ukończył Szkołę Podstawową im. braci Śniadeckich, a w 1953 roku złożył egzamin maturalny w Państwowym Liceum im. Karola Marcinkowskiego. Studia wyższe odbył wraz z trzecim rocznikiem studentów Wydziału Rybackiego Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie, gdzie w 1957 r. uzyskał tytuł zawodowy inżyniera, a w 1959 r. dyplom magistra. W kwietniu tego roku podjął pracę w uczelnianym gospodarstwie pomocniczym w Łężanach na stanowisku ichtiologa w tworzącej się tam pracowni biologicznej, a w listopadzie został zatrudniony w Olsztynie jako asystent w Zakładzie Biologii Ryb. Dziewięć lat później (1968) obronił rozprawę doktorską pt. „Biologia rozwoju młodego szczupaka w grupie jezior Legińskich”, wykonaną pod naukowym kierownictwem prof. Waleriana Cięglewicza. Rok wcześniej (1967) przeniósł się wraz z Wydziałem do Wyższej Szkoły Rolniczej w Szczecinie. Tam w roku 1972 zastąpił prof. Cięglewicza na stanowisku kierownika Zakładu Biologii Ryb. Przez 18 lat Zakład prowadził badania zależności pokarmowych pomiędzy populacjami najważniejszych pod względem gospodarczym gatunków ryb bałtyckich. Stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1978 r., a tytuł profesora nauk przyrodniczych w 1987 r. W latach 1981–1989 uczestniczył w pracach grupy roboczej powołanej przez Międzynarodową Radę Badań Morza do szacowania zasobów Bałtyku na podstawie modeli wielogatunkowych.
W dorobku profesora, obok prac związanych z odżywianiem się ryb, znajdują się publikacje dotyczące tempa ich wzrostu, a także książki: monografia „Szczupak” (wydana przez PWRiL w 1973r.) oraz popularno-naukowa monografia „Ryby” wydana przez PWN w 1992 roku w serii „Zwierzęta świata”, a następnie w nowej edycji pojawiła się w 1997 roku.
Na Wydziale Rybactwa Morskiego i Technologii Żywności profesor Załachowski prowadził przedmioty biologia ryb i ekologia populacji rybnych. Dwukrotnie (1973–1975 i 1986–1990) był opiekunem roku i trzykrotnie (1975–1978, 1978–1981 i 1993–1996) prodziekanem ds. kształcenia. Przez dwie kadencje przewodniczył Senackiej Komisji ds. Kształcenia. Wypromował pięciu doktorów i 67 magistrów. W latach 1991–2006 był członkiem Centralnej Komisji do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów. W roku 2006 przeszedł na emeryturę.
