Z głębokim smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Jerzego Porębskiego, dr oceanografii biologicznej, cenionego naukowca żywych zasobów mórz, uczestnika wielu rejsów zwiadowczych i badawczych na Atlantyku i Pacyfiku oraz w Antarktyce. Niestrudzonego popularyzatora rybactwa, jednego z pionierów badań ichtioplanktonu w Zatoce Pomorskiej. W Morskim Instytucie Rybackim pracował w latach 1965 – 2000. Zapamiętamy Go jako człowieka utalentowanego, o wielkiej osobowości i wrażliwości, uczynnego i życzliwego.
Wyrazy szczerego żalu i współczucia
Rodzinie oraz Bliskim składają
Dyrekcja, Koleżanki i Koledzy
z Morskiego Instytutu Rybackiego – Państwowego Instytutu Badawczego w Gdyni
Dr Jerzy Porębski był absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pracę magisterską „Reakcje ryb na światło i cień” napisał w Zakładzie Psychologii i Etologii Zwierząt u profesora Romana Wojtusiaka. W 1965 r. rozpoczął pracę w świnoujskim Oddziale Morskiego Instytutu Rybackiego w Gdyni i już dwa lata później wziął udział w rejsie r/v Wieczno na wody szelfu afrykańskiego od Mauretanii do Gwinei, gdzie dokonano m.in. pierwszych połowów krewetek i głowonogów. W sumie w latach 1967 – 1988 brał udział w 16 wielomiesięcznych wyprawach dalekomorskich na Atlantyk i Pacyfik oraz do Antarktyki a także, dwukrotnie, na zaproszenie Institut Scientifique et Technique des Peches Maritimes de Nantes, w naukowym zwiadzie tuńczykowym na statkach francuskich . W ramach programu koordynowanego przez FAO w 1971 roku odbył kilkumiesięczny staż w Centre for Oceanographic Research of Dakar-Thiaroye (CRODT) w Senegalu. Specjalizował się w ocenie zasobów bezkręgowców użytkowych i ich biologicznych analizach w polskich połowach. W 1975 został kierownikiem Pracowni Nierybnych Zasobów Morza w Oddziale MIR w Świnoujściu.
Rozprawę doktorską pt. „Morfologia ikry i larw oraz rozmieszczenie tarlisk morszczuków Południowego Atlantyku” obronił na Akademii Rolniczej w Szczecinie w 1980 roku. W kolejnych latach włączył się w nową tematykę badań lokalnych dotyczących ichtioplanktonu Zatoki Pomorskiej, ze szczególnym uwzględnieniem larw śledzi wiosennych i larw szprota. Autor kilkudziesięciu publikacji i opracowań naukowych.
Jego pasją była też twórczość szantowa, która przyniosła mu rozgłos. Wraz z Ryszardem Muzajem, Markiem Szurawskim i Januszem Sikorskim był współzałożycielem i wieloletnim członkiem polskiej grupy szantowej Stare Dzwony, równolegle tworząc i występując także solowo.
